လေပါင္းမ်ားစြာျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွန္းလံုးတြင္တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ား၏လႈံေဆာ္မႈမ်ားျပီးေနာက္၊ ၂၀၁၄ခု ႏွစ္ ဇြန္လ ၂၄ရက္ေန႕တြင္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၊လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ျငိ္မ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပျခင္း ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာစုေ၀းခြင့္ဆို္င္ရာဥပေဒကိုျပင္ဆင္သည့္ဥပေဒအားအတည္ျပဳ ျပဌာန္းလို္က္သည္။ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး၏ျပည္္သူျပည္သားမ်ား၏ဆႏၵႏွင့္အညီဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကိုအားစိုက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းအတြက္ခ်ိးက်ဴးသင့္ေပသည္။
ကံမေကာင္းသည္မွာARTICLE 19 ၏စိုးရိမ္မႈျဖစ္သည္။ ယင္းမွာဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ပါ၀င္ပတ္သက္ေဆာင္ရြက္ၾကသည္မွာဥပေဒ၏သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ၾကိဳတင္ျပီးတရား၀င္ခြင့္ ေတာင္းျခင္းမွ အသိေပးယံုသာ ျပဳလုပ္ရန္လိုအပ္ေစလိုျခင္းျဖစ္သလိုျပစ္ဒဏ္ကိုလည္ေလွ်ာ့ေပါ့ေစလိုသည္။ ယင္းအစား ျပဳျပင္ထားေသာဥပေဒသည္လိုသလိုအဓိပၸာယ္ေကာက္ႏိုင္သလိုနိင္ငံတကာလူ႕အခြင့္အေရးႏွင့္ မကိုက္ညီေတာ့ေပ။
ႏိုင္ငံတကာစံႏႈန္းမ်ားမွာရွင္းလင္းျပတ္သားသည္။ယင္းတို႕အလိုအရ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ စုေ၀းျခငး္သည္ လူ႕အခြင့္အေရး၏အေျခခံအျဖစ္ခံယူရႈျမင္ျပီးအျပဳသေဘာေဆာင္ေသာက်င့္သံုးမႈရွိရမည္။ ထိုအခြင့္အေရးသည္ ခြဲျခားမႈ မရွိေစဘဲအားလံုးအတြက္အာမခံရွိရမည္၊[iii]ခြဲျခားမႈဆိုရာတြင္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ လူမ်ိုးႏွင့္ႏိုင္ငံသားအဆင့္အတန္းေပၚတြင္အေျခခံေသာခြဲျခားမႈမ်ားပါအပါအ ၀င္ျဖစ္သည္။
ျငိမ္းခ်မ္းစြာစုေ၀းျခင္းႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖၚေျပာဆိုခြင့္ကိုကန္႕သတ္သည့္ မည္သည့္ကန္႕သတ္ခ်က္မဆိုလံုျခံဳေရးအတြက္ အကဲျဖတ္ေသာသံုးဆင့္စစ္ေဆးနည္းအားျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ရမည္။ဆိုလိုသည္မွာဥပေဒအရျပဌာန္းမႈရွိရမည္၊ တရား၀င္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေနေစရမည္။ ထို႕ျပင္လိုအပ္ခ်က္လည္းျဖစ္ရမည့္အျပင္ အခ်ိဳးအစားလည္းက်ရမည္။
ျမန္မာသည္အရပ္ဖက္ႏွင့္နီင္ငံေရးဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံသေဘာတူညီခ်က္မ်ားအပါအ၀င္အဓိကက်ေသာပင္မလူ႕အခြင့္အေရးဆိုင္ရာသေဘာတူစာခ်ဳပ္အားလက္မွတ္ေရးထိုးထားျခင္း၊ အတည္ျပဳထားျခင္းမရွိေပ။ မည္္သို႕ဆိုေစကာမူARTICLE 19 ကအၾကံျပဳလိုသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြဲ႕စည္းပံုပုဒ္မ ၃၆၄ က ခြင့္ျပဳထားသည္ သကဲ့သို႕ လြတ္လပ္စြာစုေ၀းခြင့္ႏွင့္လြတ္လပ္စြာေဖၚထုတ္ခြင့္ကိုအာမခံခ်က္ေပးျခင္းႏွင့့္ပတ္သက္၍ က်ယ္ျပန္ေသာအဓိပၸာဖြင့္ဆိုမႈကိုျပဳႏိုင္သည္။ ထိုအခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာႏိုင္ငံတကာစံႏႈန္းမ်ားသည္ အကူအညီအေထာက္အပံ႕ျဖစ္ေစေသာလမ္းညႊန္မႈကိုေပးေပသည္။
ျပင္ဆင္ထားေသာဥပေဒသည္ လူ႕အခြင့္အေရးဆုိင္ရာႏိုင္ငံတကာစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ကင္းကြာမႈရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။